Şirketlerin ana organizasyonundaki dolu görünen boş koltuklar, görülmek istenmeyen ve fakat bir o kadar da kurumsal gelişimin önündeki önemli engellerden birisi oluyor.
Neyi kastediyorum? Koltukta oturan kişinin, o işin yükünü, sorumluluğunu taşıyacak dirayette, kabiliyette, tecrübede olmamasını.
Bu durum genelde,
Hatıra binaen, vefa borcu nedeniyle o koltukta oturan emektarlardan,
Patronun o koltuğu, aslında kendisi yönetmek için, bilerek zayıf bırakmasından,
Henüz yeterli bilgi ve tecrübesi olmamasına rağmen aileden birisinin o koltuğa verilmesinden kaynaklanıyor.
Normalde, koltuklarda oturan kişilerin varlık sebebi, kendi alanlarındaki sorunlar için inisiyatif alması, dirayet göstermesi, çözüm üretmesidir. Dolu görünen boş koltuklarda böyle bir çaba, gayreti göremediğimizden olan şirkete oluyor;
Üste ve aşağıya ekstra yük biniyor,
İşler savsaklanıyor, gecikiyor,
İş kalitesi düşüyor,
Çok sevdiğim bi ilke vardır "en büyük aptallık karşıdakini aptal yerine koymaktır" diye. Herkes çok akıllı aslında. Kimin hangi koltuğu boş yere işgal ettiği ayan beyan çalışanlar tarafından farkediliyor. Bu da üst yönetimin iradesizliği, beceriksizliği, boşvermişliği olarak algılanıyor. Çalışanlarda kızgınlık, banane-cilik artıyor, kültür bozuluyor.
Neye ihtiyaç var?
Pek çok konuda iradeli duran Patronun bu konuda da iradeli duruşuna.
Fotoğraf: Anna Nekrashevich from Pexels
Blog yazılarımızdan haberdar olmak için bültenimize üye olabilirsiniz.
Commentaires